Nahotki shu darajaga yetib keldik?
Erta tongdan onamning duolari bilan uydan chiqdim. Jonajon universitetimga yo’l oldim.Va nihoyat yetib keldim. Do’stlarim qizg’in suhbatlashishar, bir-birlariga nimalarnidir to’lib-toshib gapirishardi. Salomlashib, suhbatga qo’shildim. Ayrimlari kechagi to’y taassurotlarini gapirishar, ayrimlari o’zlarining oilasidagi muammolarini aytib nolir еdi. Hech narsa demay shunchaki suhbatni eshitishda davom etdim. Bir dugonamning gaplari e’tiborimni tortdi. U oilasidan, u yerdagi muhitdan qoniqmayotgani, eng ajablanarlisi, bu qoniqmaslik sababi arzimas moddiyat bilan bog’liqligi g’ashimni keltirdi. Emishki, oilasida uning aytgani bo’lmayotgan, uning ko’ngliga qarashmayotgan emish, otasi unga o’zi xohlayotgan iPhone13 telefonini olib bermayоtganmish. Otasi haqida shu qadar nafrat bilan gapirishi… Men uchun kutilmagan holat bo’ldi.
Nohotki shu darajaga yetib keldik?! Nahotki insonlarning , farzandning otaga bo’lgan muhabbati arzimas narsalar orqali o’lchansa? Farzandini shu darajagacha yetkazish uchun ota-ona kun-u tun mehnat qiladi, tinmaydi. Hozirda «hayotidan norozi» bo’layotgan farzand, u tug’ilganida otaning quvonchi qanchalar osmon bo’lganini bilmayotgandir ehtimol…
Birgina arzimas matohni olib bermagani uchun otasini yomon otliq qilayotgan farzand, noshukur farzand! Axir bu dunyoda shunchaki otasi bo’lishini orzu qiladiganlar qancha! Bir marta bo’lsa-da «qizim» degan so’zini , erkalashini, mehirni his qilishni orzu qiladiganlar qancha ! Otasini bir marta uzoqdan bo’lsa-da ko’rishni istaydiganlar qancha!
Erkatoy dugonam, hozir shu gaplaringni otang eshitsalar qanday holga tushardilar? Bir o’ylab ko’r.
Oddiygina qilib aytmoqchimanki , bizda mavjud narsalarning— yonimizdagi mehrini minnat qilmaydigan, bizdan hech narsa talab qilmaydigan— yaqinlarimizning borida qadriga yetaylik, borliklari uchun shukur qilaylik
Madinabonu Ibrohimova